Ново истражување сугерира дека пептид од отров од пајаци наречен Hm1a би можел да помогне во третирање на епилепсија наречена Драветов синдром.
Овој синдром претставува ретка, но исклучително тешка форма на детска епилепсија и е резистентен на разни видови лекови.
Бебињата родени со овој синдром во првите неколку месеци по раѓањето делуваат здрави, но потоа почнуваат да имаат епилептични напади на старост од околу 5 до 8 месеци. Овие напади се фреквентни и непредвидливи, можат да предизвикаат забавување во развојот на детето, пореметување на сонот и се асоцирани со зголемен ризик од ненадејна смрт.
Околу 1% од светската популација има епилепсија, а околу 1.4% од случаите на епилепсија кај деца под 15 години се Драветовиот синдром.
Околу 80% од случаите со овој синдром се предизвикани од мутација на генот SCN1A, кој кога не функционира како што треба, ја пореметува функцијата на натриумските канали во мозокот кои ја регулираат мозочната активност.
Hm1a или Heteroscodratoxin-1 е невротоксичен пептид продуциран од отровните жлезди на тарантулата Heteroscodra maculata, кој делува врз натриумските канали.
Кога бил искористен врз глувци кои биле размножени со истата мутација на генот SCN1A која ја имаат луѓето со Драветовиот синдром, пептидот од пајаковиот отров ги таргетирал специфичните канали погодени од синдромот, враќајќи ја функцијата на мозочните неврони, притоа елиминирајќи ги епилептичните напади.
На глувците им била давана континуирана инфузија од Hm1a, што редуцирало или комплетно ги запрело нападите кај 6 од 9 глувци. Оние, пак, кои не ја добиле инфузијата, немале толку среќа - само 24 часа по контролната инфузија (која не го содржела пептидот), 62% од нив умреле.
Како пајаковиот отров е толку ефективен во поправање на овие специфични натриумски канали?
Пајаците го убиваат пленот преку состојки во отровот кои го таргетираат нервниот систем, за разлика од змиите чиј отров го таргетира кардиоваскуларниот систем. Милионите години еволуција го рафинирале пајаковиот отров да таргетира одредени јонски канали без да предизвикува негативни ефекти врз останатите, и лековите кои се дериват од отровите ја задржуваат оваа прецизност.
Тимот истражувачи се надева дека за неколку години Hm1a ќе може да се развие во прецизен лек за третирање на Даветовиот синдром, давајќи им на децата подобра шанса за подобрување на нивната состојба и контролирање на нападите.